خورشید من

 عشق در شاهنامه  بکام تو بادا سپهر بلند                   ز چشم بدانت مبادا گزند  تویی در جهان مرمرا چشم راست              به جز تو دلم آرزویی نخواست  بدارم وفای تو تا زنده ام                 روان را به مهر تو آکنده ام ز من بد سخن نشنود گوش تو                  نجویم جدایی ز آغوش تو  ...