خورشید من

افق تاریک               دنیا تنگ                  نومیدی توان فرساست                                       می دانم ولیکن،ره سپردن در سیاهی        رو به سوی روشنی، زیباست                                   می دانی ؟  به شوق نور ، در ظلمت قدم بردار  به این غم های جان آزار ، دل مسپار ! که مرغان گلستان زاد  -که سرشارند از آواز آزادی...

... سپاس ... اگر در کهکشانی دور دلی .. یک لحظه در صد سال           یاد من کند بی شک دل من .. در تمام لحظه های عمر .. به یادش می تپد پرشور من اینک .. در دل این کهکشان نور         این منظومه های مهر این خورشیدهای بوسه و لبخند               این رخسارهای شاد شکوه لطف تان را .. با کدامین عمر صدها ساله         پاسخ توانم داد ؟ مرا این دست های گرم   این جان های سرشار از صفا         ...